„Ale Meksyk! Totalne wariactwo” - P.K. Farion.

Drogi Czytelniku...

Przystojny Meksykanin? Obecny.

Rozważna Polka? Jest.
Przypadkowe spotkanie? Jasne.
Zbieg okoliczności? Tak.
Silne charaktery, które wspaniale się uzupełniają (choć nie koniecznie zdają sobie z tego sprawę)? Pewnie.
Napięcie? Będzie.
Z pozoru drobne kłamstewko? Niestety...
Pewna walka, rywalizacja? Oczywiście.

Pewna propozycja? Będzie tu niemal kluczowa.
Pomoc? Oczywiście.
Emocje? Oj, tak.
Tajemnice? Nie obędzie się bez nich.

Wątpliwości? Bez tego byłoby nudno.
Strach? Znajdzie się.
Wróg w najbliższym otoczeniu? Bez niego nic tu nie miałoby sensu.
Pewne plany? Poczynione.
Między innymi właśnie to tym razem serwuje nam P.K. Farion w swojej najnowszej książce pod tytułem „Ale Meksyk! Totalne wariactwo”. 
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to pierwszy tom serii Ale Meksyk!.

Wspaniale było przenieść się do świata Poli, jej siostry Olki, Diega, jego siostry Danieli, Eleonor, Giuliano, Rosy, Julia, Huga, Javiera, Lucii, Jorge'a, Andrei i innych.
 
Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są bardzo dobrze wykreowani, zróżnicowani i dość interesujący. Polubiłam tu tylko Polę, Diega, Giuliano, Rosę, Eleonor, troszkę Danielę. Niestety chociaż bardzo chciałam nie polubiłam Olki, za bardzo mnie denerwowała.
Poza nimi każdy miał coś na sumieniu, a już zwłaszcza pewne trzy osoby (nie zdradzę kto).
Nie napiszę już nic więcej. Nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Muszę przyznać, że akcja rozkręca się dość szybko. Później wcale nie było spokojniej, a pod koniec... Autorka znów serwuje nam emocje dużymi porcjami. Troszkę brakowało tu zaskakujących zwrotów akcji (jednak nie one były tu kluczowe), lecz wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Pola, już nie.

Po trzecie, układ. Historię poznajemy z dwóch perspektyw - Poli i Diega. Oczywiście ta narracja bardzo tu pasowała. Lubiłam zwłaszcza te rozdziały, które 'opowiadał' Diego. Jakoś tak od samego początku wszystko mi w nim pasowało. Przyznaję za plusa. Chcę tylko pomarudzić na jeden szczegół, mianowicie brakowało mi tu chociaż po tym jednym rozdziale, który 'opowiedziałyby' nam Daniela lub Olka, momentami byłam bardzo ciekawa co tam tym paniom w duszy gra. Nie pogardziłabym też rozdzialikiem 'widzianym' okiem kuzyna Diega... 

Po czwarte, styl. Książka, tak jak inne powieści autorki, napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego. To ułatwia, uprzyjemnia czytanie i sprawia, że lektura mija bardzo szybko (jak dla mnie zbyt szybko, książka mogłaby mieć jeszcze ze sto stron i ze dwa wątki..., pochłonęłam ją niemal na raz). Daję za to oczywiście następnego plusika.

Po piąte, świat Meksykanina. Autorka 'oprowadziła' nas po nim w tak fajny sposób, że niemal czułam jakbym sama należała do rodziny Daniela i Diega. Niczego mi tu w tej kwestii nie brakowało. Leci za to kolejny plusik.

Po szóste, zakończenie. Warto do niego dotrzeć, ja się nie zawiodłam. To co autorka tu nawyprawiała to... dobra, już milczę. Napiszę jeszcze tylko, że bardzo zachęca do sięgnięcia po kolejny tom.

Powieść zdecydowanie jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że czasami przypadkowe spotkanie, pomoc komuś może sprawić, że możliwe staje się to, co jeszcze kilka godzin wcześniej wydawało się nam wręcz nierealne. 

Książka, tak jak inne powieści autorki, praktycznie czyta się sama. Historia bardzo wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (chociaż naprawdę pokręconego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do ostatniej kropki, przynajmniej w tym tomie.
Po raz kolejny nawet nie wiedziałam kiedy dotarłam do ostatniej strony, czas podczas lektury upłynął mi niemal błyskawicznie.

Autorce bardzo dziękuję za tę iście zwariowaną przygodę.
Nie mogę się już doczekać kontynuacji historii Poli i Diego, zwłaszcza, że ten tom zakończył się w takim momencie, że... dobra już nic nie piszę (napomknę tylko, że kilka razy sprawdzałam czy aby na pewno nie ma już nic więcej).
Nie ukrywam również, że bardzo liczę na rozwinięcie życiorysu Olki i Danieli, ciekawa jestem jakich facetów 'dałaby' paniom autorka (oby równie zwariowanych jak one same, chociaż wiadomo przeciwieństwa, równowaga i te sprawy, nie żebym coś sugerowała...).
Jak napisałam wyżej, podczas czytania czułam się jakbym sama należała do rodziny Diego, a to dużo znaczy, dziękuję.

Polecam ten tytuł, jest iście nie Farionowy, ale równie zaje... :)

Ogólna ocena - 5,5/6. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

ZA EGZEMPLARZ I MOŻLIWOŚĆ PRZECZYTANIA KSIĄŻKI DZIĘKUJĘ WYDAWNICTWU REWIZJA. :)