„O koronę Szwecji” - Tomasz Kulis.

Drogi Czytelniku...

Czasy królów? Obecne.
Pewien młody Szkot? Jest...
Polityka? Oczywiście.
Strach? Będzie.
Wewnętrzna walka? Tak.
Niebezpieczeństwo? Znajdzie się.
Tajemnice? Nie obędzie się bez nich.
Tortury? Niestety...
Królewska flota? Pewnie.
Zdrada? Sporo...
Między innymi właśnie to serwuje nam Tomasz Kulis w swojej najnowszej książce pod tytułem „O koronę Szwecji”.
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury książki.
Wspaniale było przenieść się do świata Jakuba, Johana, Stanisława, Magnusa, Conora, Karola, Adama, Tomka, Alberta, Henricha, Anuli, Gustafa i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.
Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, interesujący i zróżnicowani. Czy kogoś polubiłam? Nie, niestety nikogo.
Tutaj jednak jest to plus. Dlaczego? Tego oczywiście nie zdradzę. Napiszę tylko tyle, że pewne persony chciałam po prostu udusić, w życiu nie wybaczyłabym im tego co zrobili...
Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie do końca jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, niewymuszenie, choć z czasem nieco przyśpiesza. Ciągle coś się dzieje. Autor serwuje nam emocje dużymi porcjami. Troszkę brakowało tu zaskakujących zwrotów akcji (choć nie o nie tu chodzi) lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, styl. Książka, mimo specyficznego języka pasującego do czasów akcji powieści, napisana jest lekko i dość przyjemnie dla oka, dzięki czemu czyta się ją dość szybko i łatwo. Daję za to plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Pozostawia pewien niedosyt.  Nie do końca właśnie takiego się spodziewałam i to było w nim najlepsze. Leci za to plusik.

Po piąte, czasy koronacji króla Zygmunta. Ten specyficzny klimat jest tu odczuwalny i to jest fajne. Autor 'wciąga' czytelnika do niego niemal od samego początku i nas oprowadza po tych czasach w ciekawy sposób. Przyznaję za to kolejnego plusika.

Powieść nie do końca jest lekką lekturą do poduszki.
Opowieść pokazuje, że każdy świt przynosi nowe nadzieje i szanse a z każdej porażki i sukcesu trzeba spróbować wynieść jak najwięcej i wyciągnąć z nich lekcje...
Książka praktycznie czyta się sama, no może z małymi wyjątkami. Historia nawet wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (choć momentami dość niebezpiecznego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do ostatniego zdania.
Autorowi dziękuję za tę przygodę. :)
Dość miło spędziłam czas podczas tej lektury.
Myślę, że sięgnę po inne powieści pisarza (kiedy i jeśli powstaną). :) 

 Ogólna ocena - 4,5/6. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

 ZA EGZEMPLARZ I MOŻLIWOŚĆ PRZECZYTANIA KSIĄŻKI DZIĘKUJĘ WYDAWNICTWU SKARPA WARSZAWSKA. :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

„Cenny dług” - Marika Borula.

Obraz
Drogi Czytelniku... Na wstępie muszę zaznaczyć, że jest to książka skierowana głównie do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera między innymi sceny erotyczne i wulgarne słownictwo. Tajemnice? Tak. Przyciąganie? Jasne. Spłata długu hazardowego? Cóż... Mafia? Obecna. Niebezpieczeństwo? Niestety. Emocje? Będą. Narkotyki? Tak. Nie do końca legalne interesy? Jasne. Śmierć? Cóż... Pożądanie? Tak. Między innymi właśnie to serwuje nam Marika Borula swojej debiutanckiej książce pod tytułem „Cenny dług”.  Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.  Jest to pierwszy tom cyklu Jego własność. Wspaniale było przenieść się do świata Lili, Nathana, Marcusa, Matta, Bena, Jima, Toma, Laury, Thomasa, Leona, Tamary, Krisa, Geralda, Lisy, Harry'ego, Sary i innych. Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze. Już odpowiadam. Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, zróżnicowani i inte...
Czytaj więcej

„Dziesięć poniżej zera” - Whitney Barbetti.

Obraz
Drogi Czytelniku... Krzywda, strach, ból, choroba, śmierć, rozpad rodziny... Między innymi takie aspekty porusza Whitney Barbetti w swojej powieści pod tytułem „Dziesięć poniżej zera”.  Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze zapraszam do lektury. Wspaniale było przenieść się do świata Parker, jej współlokatorek - Carly i Jasmine, jej przyjaciółki Miry, Everetta, jego rodziców - Roberta i Patricii, jego siostry Bridget, jego siostrzeńca Clarka i innych. Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze. Już odpowiadam. Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, zróżnicowani jak tylko mogą być i bardzo interesujący. Czy kogoś tak naprawdę polubiłam? Długo nie wiedziałam czy tak. Mniej więcej w połowie trochę polubiłam Everetta. Muszę mimo to przyznać, że wkurzał mnie do samego końca, nie raz tak bardzo, że miałam ochotę go pobić. Tak, dobrze widzicie, pobić. Ostatecznie jednak wyszedł na plus. Nie zdradzę jednak dlaczego. Bardz...
Czytaj więcej

„The Call. Inwazja” - Peadar O'Guilín.

Obraz
Drogi Czytelniku... Bohaterowie znani nam z pierwszego tomu myśleli, że przeżycie Wezwania (ci, którzy czytali wiedzą o co chodzi) było najgorszym co może ich spotkać, że od teraz mogą wieść w miarę normalne życie bez obaw, że koszmar znowu powróci. Ale czy to w ogóle było możliwe? Czy nie były to tylko piękne złudzenia, marzenia, których nie można było tak naprawdę nigdy zrealizować? Po prostu musiałam sięgnąć po drugi tom serii, po książkę pod tytułem „The Call. Inwazja” autorstwa Peadara O'Guilina, musiałam poznać zakonczenie tej historii. Jest to drugi, ostatni (a wielka szkoda) tom cyklu The Call. Wspaniale było ponownie przenieść się do świata Nessy, jej rodziców, Anto, Liz, Angeli, Aoife, pani Alanny Breen, pani Taaft, Nabila , Melanie,  potwornych S í dhe i innych. Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze. Już odpowiadam. Po pierwsze, bohaterowie. Cieszę się, że po raz kolejny się nie zawiodłam, że śmiało mogę napisać, że są zróżnicowani, ...
Czytaj więcej